Κάποιος, κάποτε θα πρέπει να τους μιλήσει…
Αναρωτιέμαι αν το φαινόμενο των graffiti είναι τελικά καλλιτεχνική έκφραση ή σύμπτωμα μιας παρακμιακής κοινωνίας. Δύσκολο να καταλήξει κανείς σε ασφαλές συμπέρασμα, γιατί υπάρχουν όντως graffiti που μπορούν να θεωρηθούν καλλιτεχνικές εκφράσεις αφού δίνουν χρώμα σε γκρίζους τοίχους και μισογκρεμισμένες μάντρες, εκεί το σπρέι δεν μουτζουρώνει, δεν ασχημονεί με κακόγουστα συνθήματα ή τετριμμένα τσιτάτα, αντίθετα ομορφαίνει την ούτως ή άλλως άσχημη στο μεγαλύτερο μέρος της πόλη μας.
Σ’ αυτά τα graffiti πιστεύω πως κανείς μας δεν θα έχει αντίρρηση. Όμως υπάρχουν και κάποια άλλα, θα προτιμούσα να μην ονομάσω graffiti τις διάφορες ανοησίες που ασχημίζουν τους τοίχους ακόμη και φρεσκοβαμμένων νεοκλασικών. Τα κοινότυπα άνευ ουσιαστικού περιεχομένου συνθήματα τους, τις περισσότερες φορές μάλλον δυσνόητα ακόμη και για τους κατέχοντες, μου θυμίζουν τα σκυλιά που θέλοντας να οριοθετήσουν την περιοχή τους, φροντίζουν από στύλο σε στύλο να αφήσουν τα μυρωδάτα ίχνη τους για να προειδοποιήσουν κάθε πιθανό εισβολέα, πως είναι εκείνοι κύριοι και αφέντες του χώρου δράσης τους.
Κάποιος, κάποτε θα πρέπει να τους μιλήσει, να τους πει πως ουδόλως μας ενδιαφέρουν οι αερολογίες τους, πως τα μάτια μας κουράστηκαν από την ασκήμια, πως προτιμάμε το ωραίο από το άσχημο που εκείνοι μας επιβάλουν. Πως η καταστροφική διάθεση τους δεν συνάδει ούτε με το νεαρό της ηλικίας τους και πως η ξένη ιδιοκτησία παραμένει ξένη και λαβωμένη και μετά την επέλαση τους.
Όμως δεν θα είχε ίσως λόγο ύπαρξης το σημερινό σημείωμα μου, αν…αν τα πράγματα δεν είχαν ξεφύγει πια σε σημείο επικίνδυνο για την ασφάλεια ή την ενημέρωση μας. Και για να γίνω περισσότερο σαφής. Αφού λέρωσαν όσους τοίχους νεοκλασικών είχαν μείνει ανέγγιχτοι από την μανία τους, έβαλαν τώρα χέρι και στις πινακίδες των δρόμων, με απίστευτη βαρβαρότητα και προκλητικότητα οι πάσης φύσεως ανεγκέφαλοι, γιατί περί αυτών πρόκειται, καταστρέφοντας και μουτζουρώνοντας τις πινακίδες στις εθνικές οδούς, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην μπορούμε να βρούμε εύκολα τον προσανατολισμό μας, να προσπαθούμε να μαντέψουμε τα όρια ταχύτητας σε κρίσιμες για την ασφάλεια μας στιγμές, τις απαγορευτικές ή μη σημάνσεις, τα ονόματα των δρόμων.
Μπορώ να τους φανταστώ να γελάνε ανεξέλεγκτα, αφού κατάφεραν να δυσκολέψουν και να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή των ακήρυχτων εχθρών τους, ανάμεσα σ’ αυτούς γονείς, συγγενείς και φίλοι τους. Επειδή, ωστόσο, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, μήπως θα ήταν σκόπιμο να ξεκινήσει ενημέρωση από την νηπιακή ακόμη ηλικία. Μήπως μέσα από ρεαλιστικά παραδείγματα συνειδητοποιήσουν το επικίνδυνο τέτοιων πράξεων.
Ξέρουμε όλοι, πως οποιαδήποτε φθορά στις πινακίδες σήμανσης, διώκεται ως ποινικό αδίκημα, αλλά ξέρουμε επίσης πως οι παραβάτες των νόμων σπανίως διώκονται στην χώρα μας, γι’ αυτό και η τόση ασυδοσία. Μπορούμε ίσως να ελπίσουμε πως η επιβολή αυστηρότατων ποινών σε κάθε επιβουλέα δημόσιας περιουσίας θα σηματοδοτήσει καλύτερες μέρες για όλους μας.
Σ’ αυτά τα graffiti πιστεύω πως κανείς μας δεν θα έχει αντίρρηση. Όμως υπάρχουν και κάποια άλλα, θα προτιμούσα να μην ονομάσω graffiti τις διάφορες ανοησίες που ασχημίζουν τους τοίχους ακόμη και φρεσκοβαμμένων νεοκλασικών. Τα κοινότυπα άνευ ουσιαστικού περιεχομένου συνθήματα τους, τις περισσότερες φορές μάλλον δυσνόητα ακόμη και για τους κατέχοντες, μου θυμίζουν τα σκυλιά που θέλοντας να οριοθετήσουν την περιοχή τους, φροντίζουν από στύλο σε στύλο να αφήσουν τα μυρωδάτα ίχνη τους για να προειδοποιήσουν κάθε πιθανό εισβολέα, πως είναι εκείνοι κύριοι και αφέντες του χώρου δράσης τους.
Κάποιος, κάποτε θα πρέπει να τους μιλήσει, να τους πει πως ουδόλως μας ενδιαφέρουν οι αερολογίες τους, πως τα μάτια μας κουράστηκαν από την ασκήμια, πως προτιμάμε το ωραίο από το άσχημο που εκείνοι μας επιβάλουν. Πως η καταστροφική διάθεση τους δεν συνάδει ούτε με το νεαρό της ηλικίας τους και πως η ξένη ιδιοκτησία παραμένει ξένη και λαβωμένη και μετά την επέλαση τους.
Όμως δεν θα είχε ίσως λόγο ύπαρξης το σημερινό σημείωμα μου, αν…αν τα πράγματα δεν είχαν ξεφύγει πια σε σημείο επικίνδυνο για την ασφάλεια ή την ενημέρωση μας. Και για να γίνω περισσότερο σαφής. Αφού λέρωσαν όσους τοίχους νεοκλασικών είχαν μείνει ανέγγιχτοι από την μανία τους, έβαλαν τώρα χέρι και στις πινακίδες των δρόμων, με απίστευτη βαρβαρότητα και προκλητικότητα οι πάσης φύσεως ανεγκέφαλοι, γιατί περί αυτών πρόκειται, καταστρέφοντας και μουτζουρώνοντας τις πινακίδες στις εθνικές οδούς, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην μπορούμε να βρούμε εύκολα τον προσανατολισμό μας, να προσπαθούμε να μαντέψουμε τα όρια ταχύτητας σε κρίσιμες για την ασφάλεια μας στιγμές, τις απαγορευτικές ή μη σημάνσεις, τα ονόματα των δρόμων.
Μπορώ να τους φανταστώ να γελάνε ανεξέλεγκτα, αφού κατάφεραν να δυσκολέψουν και να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή των ακήρυχτων εχθρών τους, ανάμεσα σ’ αυτούς γονείς, συγγενείς και φίλοι τους. Επειδή, ωστόσο, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, μήπως θα ήταν σκόπιμο να ξεκινήσει ενημέρωση από την νηπιακή ακόμη ηλικία. Μήπως μέσα από ρεαλιστικά παραδείγματα συνειδητοποιήσουν το επικίνδυνο τέτοιων πράξεων.
Ξέρουμε όλοι, πως οποιαδήποτε φθορά στις πινακίδες σήμανσης, διώκεται ως ποινικό αδίκημα, αλλά ξέρουμε επίσης πως οι παραβάτες των νόμων σπανίως διώκονται στην χώρα μας, γι’ αυτό και η τόση ασυδοσία. Μπορούμε ίσως να ελπίσουμε πως η επιβολή αυστηρότατων ποινών σε κάθε επιβουλέα δημόσιας περιουσίας θα σηματοδοτήσει καλύτερες μέρες για όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου