Το σύνδρομο του πολέμου

Πόλεμος παντού, στα γήπεδα, στους δρόμους, στις ενοχλητικές χώρες. Ο Άρης, ο θεός του πολέμου της αρχαιότητας, θα πρέπει να τρίβει ευχαριστημένος τα χέρια του. Οι οπαδοί του έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, και ο φανατισμός τους έχει φτάσει στα ύψη. Οι απανταχού ειρηνιστές έχουν καταντήσει αποδιοπομπαίοι τράγοι, διώκονται, χλευάζονται και αποχαιρετούν αυτόν τον μάταιο κόσμο συνήθως κάτω από τις ερπύστριες φονικών τανκς, όπως εκείνη η νεαρή Αμερικανίδα ακτιβίστρια που έχασε παλιότερα την ζωή της, για να υπερασπιστεί το δικαίωμα των Παλαιστινίων για μια δικιά τους πατρίδα, όπου θα μπορούν να ζουν ελεύθεροι, να αποφασίζουν εκείνοι για τις τύχες τους και να έχουν εντέλει έναν αξιοπρεπή θάνατο. Η θυσία της μας θύμισε εκείνους τους άλλους νέους που με το κορμί τους μόνο όπλο προσπάθησαν τότε να σταματήσουν τ’ άρματα μάχης, στην πλατεία Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου, τα δικά μας παιδιά εδώ στο Πολυτεχνείο, τον εκπληκτικό Μάη του 68 στο Παρίσι.

Όλα αυτά ίσως σήμερα να φαντάζουν αδιάφορα και παρωχημένα, οι ενδυματολογικές προτάσεις της εποχής, δεν περιλαμβάνουν κλαδιά ελιάς και λευκά περιστέρια, οι επιταγές της μόδας έχουν ξαναγυρίσει στο στυλ μιλιταίρ, τα συνοδευτικά αξεσουάρ πολλά και εντυπωσιακά, βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, έξυπνες βόμβες, έξυπνα όπλα, μα και στα αρώματα δεν υστερούνε, τα χημικά αέρια έρχονται πρώτα στις προτιμήσεις, οι ειδικοί επιμένουν πως θα φορεθούν πολύ εφέτος, και ο μαιτρ των μαιτρ της παγκόσμιας μόδας πολέμου, διαβεβαιώνει ακόμη και τους πιο δύσπιστους και αναποφάσιστους πως τα δικά του συνολάκια είναι αυτά που θα φορεθούν περισσότερο. Ισχυρίζεται πως το στυλ Gothic είναι αυτό που θα υπερισχύσει όλων των άλλων στυλ και χρωμάτων, γιατί το μαύρο των καμένων κτιρίων, το γκρι του γεμάτου καπνούς ουρανού, το καφέ των απανθρακωμένων πτωμάτων και το κόκκινο του αίματος που ρέει άφθονο είναι αυτά που ταιριάζουν στη φετινή Συριακή-Παλαιστινιακή επίδειξη μόδας του.

 

Γεμάτος έγνοια ο μαιτρ-πλανητάρχης δεν αφήνει απέξω από τις ενδυματολογικές προτάσεις του τα παιδικά ρούχα, λανσάρει μια μόδα που απαιτεί αποστεωμένα σώματα, και προτείνει κουκούλες για να μην φαίνονται τα παραμορφωτικά εξογκώματα που έχουν προκαλέσει τα πολύτιμα αξεσουάρ του. Τα τεράστια μάτια των αθώων παιδιών εκφράζουν με τον πιο απόλυτο τρόπο τον τρόμο τους, για τις ενδυματολογικές προτάσεις του μαιτρ-πλανητάρχη.

Γι’ αυτό ο πόλεμος των γηπέδων, παρόλο που αναλογικά δεν υστερεί σε ένταση μ’ εκείνον της Συρίας, κρίνεται ως απλό πλημμέλημα και οι δράστες αφήνονται την επαύριον ελεύθεροι. Τα κακουργήματα άλλους αφορούν, και οι ποινές που θα επιβληθούν δεν θα αναγνωρίσουν κανένα ελαφρυντικό στους ενόχους.

Ο ενοχλητικός Καρυοθραύστης…

                     

Από τον  καιρό που το metro μπήκε στη ζωή μας οι μετακινήσεις μας έγιναν πιο γρήγορες, πιο εύκολες και η χρήση των ταξί από το επιβατικό κοινό μειώθηκε σημαντικά.  Είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που χρησιμοποιούν συχνά το metro χωρίς, ωστόσο, να έχω αποκλείσει εντελώς από τη ζωή μου τα ταξί.  Οφείλω, ωστόσο, να ομολογήσω πως δεν υπήρξε ποτέ από τα αγαπημένα μου μέσα μεταφοράς.  Η ανάγκη συνύπαρξης με κάποιον άγνωστο σε χώρο περιορισμένο μου δημιουργούσε πάντα την αίσθηση πως θα έπρεπε να κρατώ κάποιους συγκεκριμένους κανόνες καλής συμπεριφοράς στους οποίους συχνά οι οδηγοί των ταξί δεν φαίνονται διατεθειμένοι να ανταποκριθούν.

   Η ζωή, ωστόσο, είναι γεμάτη εκπλήξεις από εκεί που δεν τις περιμένεις.  Δεν πάνε πολλές μέρες που σταμάτησα ένα ταξί ζητώντας από τον οδηγό του να με μεταφέρει κάπου στο κέντρο της πόλης.  Ήταν ένα παλιό, κακοπαθημένο αυτοκίνητο, που σίγουρα είχε γνωρίσει καλύτερες μέρες στο παρελθόν, από αυτά που οι ιδιοκτήτες τους προγραμματίζουν ήδη την απόσυρση τους.  Ο οδηγός του ένας, εκ πρώτης όψεως,  συμπαθητικός νεαρός άντρας.

   Μόλις βρέθηκα καθισμένη στα άβολα καθίσματα του αυτοκινήτου, ένιωσα κάτι περίεργο να συμβαίνει γύρω μου.  Ξαφνικά ο θόρυβος και το άγχος των μπλοκαρισμένων δρόμων εξαφανίστηκε.  Την θέση τους είχε πάρει μια τρυφερή αίσθηση γαλήνης που τη δημιουργούσαν οι ήχοι… από τις Σπουδές του Σοπέν.

   Για φαντάσου, ο νεαρός οδηγός του ταξί ακούει Γ’ Πρόγραμμα-σκέφτηκα και ομολογώ πως έμεινα κατάπληκτη.  Μα δε βιάστηκα να βγάλω οριστικά συμπεράσματα.  Το πιθανότερο εντελώς τυχαία η βελόνα του ραδιοφώνου να είχε σταθεί στη συχνότητα του Τρίτου.  Και γιατί άλλωστε να μην ήταν κάπως έτσι-μια τυχαία επιλογή, όπου σε λίγο θα έδινε τη θέση της σε κάποιον άλλο σταθμό, ιδιωτικό αυτή τη φορά που θα μετέδιδε ανακυκλωμένες ειδήσεις ανά μισή ώρα, τραγούδια μιας φτηνής επικαιρότητας και σχολιασμούς που μένουν στην επιφάνεια των γεγονότων, αν δεν ισοπεδώνουν το όποιο απόθεμα πολιτικής σκέψης μπορεί να διαθέτει κάποιος στη σημερινή εποχή μας. 

   Παρέμεινα στη μαγεία του Σοπέν για λίγα ακόμη λεπτά ώσπου μια κίνηση των χεριών του οδηγού έφερε στην καμπίνα του αυτοκινήτου αυτό ακριβώς που φοβόμουνα-το άγχος της πόλης και τη χυδαιότητα της.  Ο Σοπέν αντικαταστάθηκε από τη φωνή κάποιου δημοσιογράφου και οι ήχοι του πιάνου από την περιγραφή του κυκλοφοριακού χάους της πρωτεύουσας.  Η γαλήνη σχιζόταν σε μικρά κομματάκια.  Αλλά τα χέρια του οδηγού κρατούσαν ένα CD (άρα δεν άκουγε το Τρίτο) σκέφτηκα, μα τώρα η μουσική από τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι ένωνε γλυκά ότι πριν δευτερόλεπτα είχε τεμαχιστεί.

   Ήταν κάτι απίστευτο αυτό που συνέβαινε.  Έκπληκτη για μια ακόμα φορά, έσπευσα ενθουσιασμένη να εκφράσω τον θαυμασμό μου.  «Συγχαρητήρια για τη μουσική που ακούτε!» είπα στον οδηγό καθώς τον πλήρωνα-είχα φτάσει πια στον προορισμό μου.

   Γύρισε και με κοίταξε δειλά μ’ ένα βλέμμα που δεν μπορούσε να κρύψει μια κάποια ενοχή.  «Σας άρεσε…  Ξέρετε φοβόμουν μήπως είχατε δυσαρεστηθεί… Δεν θα με πιστέψετε αλλά οι περισσότεροι πελάτες μου θυμώνουν με τη μουσική που ακούω…»

    Η μπόχα του δρόμου γέμισε τα ρουθούνια μου.  Την ακοή μου σμπαράλιασαν τα φρεναρίσματα…  Ο Καρυοθραύστης είχε γίνει πια παρελθόν.

 Παρόν- μήπως και μέλλον;-οι άνθρωποι που τους ενοχλούν οι ήχοι του Σοπέν και του Τσαϊκόφσκι…

Πόσοι κούκοι φέρνουν την άνοιξη;

Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, λέει ο λαός, κι εγώ αναρωτιέμαι πόσοι κούκοι τελικά φέρνουν την άνοιξη, σε μια γη που αργοπεθαίνει, σε έναν κόσμο που είναι ανίκανος να δει την καταστροφή που ο ίδιος προξενεί στο περιβάλλον του, στα κράτη εκείνα που αρνούνται πεισματικά να υπογράψουν τα ψηφίσματα προστασίας του περιβάλλοντος χωρίς ίχνος έγνοιας για τις ολέθριες συνέπειες τέτοιων πρακτικών.
Στο πολύ κοντινό μας μέλλον δεν θα αναρωτιόμαστε πια για τον αριθμό των κούκων που μπορούν να φέρουν την άνοιξη, γιατί άνοιξη πια δεν θα υπάρχει ούτε και φθινόπωρο, οι παγωνιές του χειμώνα θα διαδέχονται τους καύσωνες του καλοκαιριού, σε μια βασανιστική εναλλαγή που δεν θα μπορεί πια να προσφέρει τη χαρά της αναγέννησης της φύσης, τη συνέχεια του κύκλου της ζωής.
Αυτά τα άκρως μελαγχολικά σκεφτόμουν καθώς έμπαινα όλο και πιο βαθιά στο δάσος σε μια από τις κορφές του Πηλίου. Ευλογημένος τόπος, ευλογημένο βουνό, ευλογημένη φύση. Εκεί ακόμη κελαηδούν τα πουλιά, κελαρύζουν τα νερά και η φύση γιορτάζει αέναα μέσα σε ένα όργιο εναλλαγής χρωμάτων που όμοια τους κανείς ανθρώπινος νους δεν μπόρεσε ποτέ να αντιγράψει.
Και τότε τον άκουσα, μια μοναχική ελπιδοφόρα φωνή μέσα στο δάσος, εκείνον τον κούκο που δεν μπορεί μόνος του να φέρει την άνοιξη. Και έμεινα ακίνητη για να μην τον τρομάξω, για να συνεχίσει να καλωσορίζει έστω και μόνος του κάτι που ίσως και να μην υπάρχει αύριο. Εκεί σ’ αυτό το δάσος η δύναμη της φύσης βγήκε νικήτρια στη μάχη της μ’ εκείνους που την επιβουλεύονται, μ’ εκείνους που την πληγώνουν καθημερινά με μπούσουλα μια κακώς εννοούμενη ανάπτυξη. Οι ανεξέλεγκτες οικοπεδοποιήσεις, τα παραδομένα από ανθρώπινοι χέρι στη φωτιά δάση, τα απόβλητα των πάσης φύσεως εργοστασίων, οι τσιμινιέρες που ξερνούν το θάνατο, οι μολυσμένες τροφές και ένα σωρό άλλα ακόμη που μας κλέβουν την πραγματική ομορφιά της φύσης, της ζωής.
Στη φύση ακόμη και τα αγρίμια αντιδρούν φιλικά στους ανθρώπους κι εκείνοι χαίρονται το συναπάντημα μαζί τους. Οι άνθρωποι της πόλης, εθισμένοι στα καυσαέρια, στους εκκωφαντικούς θορύβους, στο μόνιμο άγχος, στο κυνήγι του χρόνου, στους νόμους της υπερκατανάλωσης, έχουμε ξεχάσει από καιρό πως αλλού είναι η πραγματική ζωή. Ένας περίπατος ακόμη και στην πιο κοντινή εξοχή είναι αρκετός για να μας το θυμίσει. Και ίσως να μας πείσει πως μπορεί να μην είναι ακόμη αργά να σώσουμε το περιβάλλον μας και γιατί όχι και τις ζωές μας.
Γι’ αυτό ας μην αναρωτιόμαστε αν ένας κούκος ή περισσότεροι μπορούν να φέρουν την άνοιξη. Και μόνο που υπάρχουν ακόμη ίσως να είναι ένα μήνυμα ελπίδας για όλους μας.