Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, λέει ο λαός, κι εγώ αναρωτιέμαι πόσοι κούκοι τελικά φέρνουν την άνοιξη, σε μια γη που αργοπεθαίνει, σε έναν κόσμο που είναι ανίκανος να δει την καταστροφή που ο ίδιος προξενεί στο περιβάλλον του, στα κράτη εκείνα που αρνούνται πεισματικά να υπογράψουν τα ψηφίσματα προστασίας του περιβάλλοντος χωρίς ίχνος έγνοιας για τις ολέθριες συνέπειες τέτοιων πρακτικών.
Στο πολύ κοντινό μας μέλλον δεν θα αναρωτιόμαστε πια για τον αριθμό των κούκων που μπορούν να φέρουν την άνοιξη, γιατί άνοιξη πια δεν θα υπάρχει ούτε και φθινόπωρο, οι παγωνιές του χειμώνα θα διαδέχονται τους καύσωνες του καλοκαιριού, σε μια βασανιστική εναλλαγή που δεν θα μπορεί πια να προσφέρει τη χαρά της αναγέννησης της φύσης, τη συνέχεια του κύκλου της ζωής.
Αυτά τα άκρως μελαγχολικά σκεφτόμουν καθώς έμπαινα όλο και πιο βαθιά στο δάσος σε μια από τις κορφές του Πηλίου. Ευλογημένος τόπος, ευλογημένο βουνό, ευλογημένη φύση. Εκεί ακόμη κελαηδούν τα πουλιά, κελαρύζουν τα νερά και η φύση γιορτάζει αέναα μέσα σε ένα όργιο εναλλαγής χρωμάτων που όμοια τους κανείς ανθρώπινος νους δεν μπόρεσε ποτέ να αντιγράψει.
Και τότε τον άκουσα, μια μοναχική ελπιδοφόρα φωνή μέσα στο δάσος, εκείνον τον κούκο που δεν μπορεί μόνος του να φέρει την άνοιξη. Και έμεινα ακίνητη για να μην τον τρομάξω, για να συνεχίσει να καλωσορίζει έστω και μόνος του κάτι που ίσως και να μην υπάρχει αύριο. Εκεί σ’ αυτό το δάσος η δύναμη της φύσης βγήκε νικήτρια στη μάχη της μ’ εκείνους που την επιβουλεύονται, μ’ εκείνους που την πληγώνουν καθημερινά με μπούσουλα μια κακώς εννοούμενη ανάπτυξη. Οι ανεξέλεγκτες οικοπεδοποιήσεις, τα παραδομένα από ανθρώπινοι χέρι στη φωτιά δάση, τα απόβλητα των πάσης φύσεως εργοστασίων, οι τσιμινιέρες που ξερνούν το θάνατο, οι μολυσμένες τροφές και ένα σωρό άλλα ακόμη που μας κλέβουν την πραγματική ομορφιά της φύσης, της ζωής.
Στη φύση ακόμη και τα αγρίμια αντιδρούν φιλικά στους ανθρώπους κι εκείνοι χαίρονται το συναπάντημα μαζί τους. Οι άνθρωποι της πόλης, εθισμένοι στα καυσαέρια, στους εκκωφαντικούς θορύβους, στο μόνιμο άγχος, στο κυνήγι του χρόνου, στους νόμους της υπερκατανάλωσης, έχουμε ξεχάσει από καιρό πως αλλού είναι η πραγματική ζωή. Ένας περίπατος ακόμη και στην πιο κοντινή εξοχή είναι αρκετός για να μας το θυμίσει. Και ίσως να μας πείσει πως μπορεί να μην είναι ακόμη αργά να σώσουμε το περιβάλλον μας και γιατί όχι και τις ζωές μας.
Γι’ αυτό ας μην αναρωτιόμαστε αν ένας κούκος ή περισσότεροι μπορούν να φέρουν την άνοιξη. Και μόνο που υπάρχουν ακόμη ίσως να είναι ένα μήνυμα ελπίδας για όλους μας.
Στο πολύ κοντινό μας μέλλον δεν θα αναρωτιόμαστε πια για τον αριθμό των κούκων που μπορούν να φέρουν την άνοιξη, γιατί άνοιξη πια δεν θα υπάρχει ούτε και φθινόπωρο, οι παγωνιές του χειμώνα θα διαδέχονται τους καύσωνες του καλοκαιριού, σε μια βασανιστική εναλλαγή που δεν θα μπορεί πια να προσφέρει τη χαρά της αναγέννησης της φύσης, τη συνέχεια του κύκλου της ζωής.
Αυτά τα άκρως μελαγχολικά σκεφτόμουν καθώς έμπαινα όλο και πιο βαθιά στο δάσος σε μια από τις κορφές του Πηλίου. Ευλογημένος τόπος, ευλογημένο βουνό, ευλογημένη φύση. Εκεί ακόμη κελαηδούν τα πουλιά, κελαρύζουν τα νερά και η φύση γιορτάζει αέναα μέσα σε ένα όργιο εναλλαγής χρωμάτων που όμοια τους κανείς ανθρώπινος νους δεν μπόρεσε ποτέ να αντιγράψει.
Και τότε τον άκουσα, μια μοναχική ελπιδοφόρα φωνή μέσα στο δάσος, εκείνον τον κούκο που δεν μπορεί μόνος του να φέρει την άνοιξη. Και έμεινα ακίνητη για να μην τον τρομάξω, για να συνεχίσει να καλωσορίζει έστω και μόνος του κάτι που ίσως και να μην υπάρχει αύριο. Εκεί σ’ αυτό το δάσος η δύναμη της φύσης βγήκε νικήτρια στη μάχη της μ’ εκείνους που την επιβουλεύονται, μ’ εκείνους που την πληγώνουν καθημερινά με μπούσουλα μια κακώς εννοούμενη ανάπτυξη. Οι ανεξέλεγκτες οικοπεδοποιήσεις, τα παραδομένα από ανθρώπινοι χέρι στη φωτιά δάση, τα απόβλητα των πάσης φύσεως εργοστασίων, οι τσιμινιέρες που ξερνούν το θάνατο, οι μολυσμένες τροφές και ένα σωρό άλλα ακόμη που μας κλέβουν την πραγματική ομορφιά της φύσης, της ζωής.
Στη φύση ακόμη και τα αγρίμια αντιδρούν φιλικά στους ανθρώπους κι εκείνοι χαίρονται το συναπάντημα μαζί τους. Οι άνθρωποι της πόλης, εθισμένοι στα καυσαέρια, στους εκκωφαντικούς θορύβους, στο μόνιμο άγχος, στο κυνήγι του χρόνου, στους νόμους της υπερκατανάλωσης, έχουμε ξεχάσει από καιρό πως αλλού είναι η πραγματική ζωή. Ένας περίπατος ακόμη και στην πιο κοντινή εξοχή είναι αρκετός για να μας το θυμίσει. Και ίσως να μας πείσει πως μπορεί να μην είναι ακόμη αργά να σώσουμε το περιβάλλον μας και γιατί όχι και τις ζωές μας.
Γι’ αυτό ας μην αναρωτιόμαστε αν ένας κούκος ή περισσότεροι μπορούν να φέρουν την άνοιξη. Και μόνο που υπάρχουν ακόμη ίσως να είναι ένα μήνυμα ελπίδας για όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου