Ερωτήσεις στην συγγραφέα Κώστια Κοντολέων για τη στήλη της εφημερίδας «ΤΑ ,ΜΕΤΕΩΡΑ» - «ΠΡΟΣΩΠΑ».

1.- Κυρία Κοντολέων μας έχετε χαρίσει ήδη πολλά αξιόλογα βιβλία, µε διαφορετική θεµατολογία και πολλές σημαντικές μεταφράσεις.  Το πιο πρόσφατο είναι το «Μέσα απ’ τις ζωές των άλλων», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ποιο ήταν το έναυσµα για την ενασχόλησή σας µε τη συγγραφή και τη μετάφραση;

Η συγγραφή υπήρχε εν υπνώσει από πολύ παλιά μέσα μου κι όταν τελικά ξύπνησε ήταν από δύσκολο έως αδύνατο να την κρατήσω αδρανοποιημένη.  Όσο για την μετάφραση αυτή μπήκε εντελώς τυχαία στην ζωή μου, από μια απίθανη αλλά καθοριστική σύμπτωση, ωστόσο, ήρθε να μείνει για πάντα.  Και οι δυο αυτές ιδιότητες παραμένουν ομοούσιες και αδιαίρετες για μένα και μου είναι απαραίτητες όπως το οξυγόνο που αναπνέω.      

 

2.- «Μέσα απ’ τις ζωές των άλλων», ένας όμορφος τίτλος με ουσία. Πόσο δύσκολο είναι να ζήσει κάποιος  μέσα από τις ζωές άλλων;

Όσο δύσκολο είναι να ζει κανείς ‘μέσα από τις ζωές των άλλων’ είναι και απελπιστικά εύκολο να ολισθήσει χωρίς να το καταλάβει σ’ αυτές.  Παγιδευμένος σε αναχρονιστικές ιδεοληψίες, οικογενειακές αγκυλώσεις, προκαταλήψεις, συμβιβασμούς και προσωπικές υποχωρήσεις, όλα αυτά που τον κρατούν δέσμιο στα θέλω των άλλων και στις δικές τους ζωές.   Η απόφαση να ζήσει κανείς ‘μέσα από την δικιά του ζωή’ βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στα χέρια του γιατί είναι η μόνη ζωή που έχει και δεν πρέπει να την αφήσει να κατασπαταληθεί ‘μέσα στις ζωές των άλλων.’    

 

3.- Η Ροδάνθη, η Φωτεινή, η Δέσπω, η Πέτρα είναι οι τέσσερις ηρωίδες του τελευταίου σας βιβλίου. Τέσσερις γυναίκες που χάνουν και κερδίζουν καθώς η ζωή της καθεμιάς εισέρχεται στις ζωές των άλλων. Φτάνουν οι ηρωίδες σας τελικά στη λύτρωση;

Οι τέσσερεις βασικές ηρωίδες μου, γυναίκες της ίδιας οικογένειας, μάνα-κόρες-εγγονή, θύτες και θύματα ταυτόχρονα βρίσκονται σε έναν αέναο χορό επικράτησης ανάμεσα τους, σε  έναν θανάσιμο εναγκαλισμό που μπλέκει τόσο τις ζωές τους ώστε να πάψουν να ζουν μέσα από αυτές, και να οδηγηθούν σε μια εικονική πραγματικότητα, την ζωή ‘μέσα από τις ζωές των άλλων.’  Φτάνουν έτσι στα όρια τους καθώς βιώνουν την διάψευση των ονείρων τους σε μια κοινωνία που αλλάζει με καταλυτικούς ρυθμούς.  Προσπαθούν, ωστόσο, να σταθούν στα πόδια τους, να παλέψουν με όλες τις δυνάμεις τους για να κερδίσουν αυτά που έχασαν, τολμούν ακόμη και να κονταροχτυπηθούν με την μοίρα τους, να την ακυρώσουν και να λυτρωθούν.

4.- Πόσο εύκολη διαδικασία είναι τελικά η αναζήτηση του εαυτού μας έτσι ώστε να λυτρωθούμε;

Δεν είναι καθόλου εύκολη, χρειάζεται καθημερινός αγώνας και τόλμη για να σταθούμε αντιμέτωποι σ’ αυτά που μας έμαθαν να θεωρούμε ως δεδομένα και μη αποδεχόμενα καμιά αμφισβήτηση στην ζωή μας.  Είναι καθήκον μας να το κάνουμε, αν δεν θέλουμε να ζήσουμε όλη τη ζωή μας αποκλεισμένοι σε ψευδεπίγραφες αλήθειες και αξίες, που μόνο σε αδιέξοδες καταστάσεις μπορούν εντέλει να μας οδηγήσουν.  Μόνο μέσα από αυτήν την επίπονη, δυστυχώς, διαδικασία θα έχουμε τολμήσει το μεγάλο βήμα που θα μας φέρει πιο κοντά στην πολυπόθητη  λύτρωση μας.

5.- Το μυθιστόρημά σας αναφέρεται στα ασυνήθιστα πάθη καθημερινών ανθρώπων.  Πιστεύεται ότι τα πάθη «κυβερνούν» τις ζωές μας;

Μια ζωή χωρίς πάθη, ακόμη και ασυνήθιστα, είναι μια ζωή άχρωμη και χωρίς νόημα, σαν φαγητό χωρίς αλάτι.  Αυτό που καθορίζει τα πάντα κατά την γνώμη μου είναι το πάθος.  Η κινητήρια δύναμη στις ζωές των απλών ανθρώπων που τους οδηγεί στην διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο, που τους ενεργοποιεί να πάνε πιο πέρα, που τους δίνει τους λόγους να τολμήσουν το αδύνατο και να παλέψουν με τους ανεμόμυλους των ονείρων τους.  Το πρόβλημα, ωστόσο, αρχίζει όταν αφήνουμε τα όποια πάθη μας να δρουν ανεξέλεγκτα στις ζωές μας, να τις ‘κυβερνούν’ και να τις ‘αιχμαλωτίζουν’ στις δικές τους βουλήσεις.  Πάθη που εκπορεύονται από την ανάγκη επιβολής των προσωπικών πιστεύω των άλλων αλλά και των δικών μας, μέσα από στερεότυπα όπως αυτά του πολιτικού λόγου, της θεοποίησης του χρήματος και της κοινωνικής ανισότητας. 

6.- Τι μας κάνει να επιλέγουμε τον δρόμο μας, κυρία Κοντολέων;

Έχουμε, άραγε το δικαίωμα της επιλογής ή είμαστε δέσμιοι μιας αδυσώπητης μοίρας που είναι αυτή που ορίζει το πως θα πορευτούμε;  Καλά ή κακά, ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα, δημιουργικά ή αποτυχημένα.  Είναι εντέλει δικιά μας η επιλογή για το πώς θα ζήσουμε ή αποκλειστικό προνόμιο της μοίρας μας;  Προσωπικά πιστεύω πως πρέπει να έχουμε εμείς οι ίδιοι το δικαίωμα της επιλογής στην ζωή μας.  Ακόμη κι όταν όλα είναι αρνητικά για μας, ακόμη κι όταν όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μας, ακόμη κι όταν όλες οι πόρτες παραμένουν κλειστές και απροσπέλαστες εμείς θα πρέπει να βρούμε το κλειδί να τις ανοίξουμε, να πάμε παραπέρα, να διεκδικήσουμε το αύριο μας μέσα από τα δικά μας θέλω και να ακυρώσουμε τα κακόβουλα τερτίπια της μοίρας μας.